Vedat, İpsala’nın bir köyünde, tarımla ve hayvancılıkla geçinen bir ailenin çocuğu olarak büyüdü. Kısıtlı ekonomik imkânlarla, yokluğun ne demek olduğunu yaşayarak öğrendi. Irgatlıktan kurtulmanın tek yolunun okumak olduğu gerçeğiyle erken yüzleşmek zorunda kaldı. Hayatın zorluklarına rağmen, azimle çalışarak tıp fakültesine girdi ve orada yollarımız kesişti.
Tıp fakültesinin ilk yıllarında, Edirne’de aynı evi paylaştık. Dr. Nazım, Dr. Aydın ve ben, o dönem 20’li yaşlarımızın başında, kısıtlı ekonomik imkânlarla geçinmeye çalışırken, hem öğrenciliğin hem de hayata dair sorumlulukların yükünü omuzlarımızda hissediyorduk. Vedat benden bir dönem öndeydi ve fakültenin en çetin, en zorlu yıllarında benim akıl hocam, yol göstericim oldu. Latince temelli tıp dili, ağır dersler, sınav kaygıları arasında kaybolmamak için onun bilgeliğine, tecrübelerine sığındık. O, bizden yalnızca bir yıl önce bu yolları yürümüş olmasına rağmen, hiç bıkmadan, hiçbir karşılık beklemeden bildiklerini paylaşır, her zaman destek olurdu. Onun sayesinde birçok zor anı daha kolay atlattık.
Okulu bitirdikten sonra Bolu’da mecburi hizmete başladı. Orada kendini sevdirdi, bilgisi ve meslek ahlakıyla kısa sürede bölgesinde saygı duyulan bir hekim oldu. Ama durmadı. Türkiye’nin en zor sınavlarından biri olan TUS’u kazanarak Ankara’da ortopedi asistanlığına başladı. O yıllarda sınav soruları çalınmıyor ve satılmıyordu. Yıllar süren yoğun çalışma ve uzmanlık eğitiminden sonra, doğup büyüdüğü topraklara dönerek Keşan Devlet Hastanesi’nde ortopedi ve travmatoloji uzmanı olarak göreve başladı.
Bir hekim için kendi memleketinde çalışmak hem onur hem de büyük bir sorumluluk yüküdür. Acil servisin kapısından aniden anneniz, babanız, kardeşiniz, çocukluk arkadaşlarınız ya da sizi büyüten komşularınız girebilir. Her gün köyünüzden bir selam getiren, sizden şifa bekleyen hastalarınız odanızın önünde umutla bekler.
Ama hekimlik böyledir; herkesi iyileştirmek mümkün değildir. İyi ettiğiniz hastaların çoğu teşekkür etmese de olur ama bir hastaya yetişemediğinizde, sizi en sert şekilde eleştirenler de yine memleketinizin insanı olur. Tüm bu zorluklara rağmen Vedat, gözünü kırpmadan, tereddüt etmeden, memleketinin insanına hizmet etmeyi seçti. O, işini seven, mesleğine saygı duyan, bilgisini ve emeğini yalnızca hastalarının sağlığı için kullanan gerçek bir hekimdi.
Onun iyi bir doktor olduğunu, mesleğindeki başarısını sadece hastalarının memnuniyetinde değil, kendi dostlarıma, yakınlarıma yönlendirdiğimde de gördüm. Vedat’a giden herkes, ondan büyük bir minnetle, güvenle dönüyordu. “Benim arkadaşım iyi bir hekimdir” diyerek gurur duyduğum ender insanlardan biriydi. Ama bu dünyadan erken göçtü. Geriye yalnızca bir meslektaş değil, sevgi dolu bir eş, pırıl pırıl iki çocuk ve saygın bir miras bıraktı.
Vedat, hiçbir zaman paranın kölesi olmadı. Çalışırken biriktirdiği ne varsa doğup büyüdüğü topraklara aktardı. Çocukluğunun geçtiği, sokaklarında oynadığı, çobanlık yaptığı, ekmeğini kazandığı köyüne son kez döndüğünde, bu kez onu omuzlarında taşıyan onlarca insan vardı. Onu uğurlayan herkes, bir iyiliğin, bir vefanın borcunu ödüyordu.
Umarım, Esetçe’de Cemal Başkan bu kıymetli insanın adını bir caddeye, bir sokağa vererek onu sonsuza kadar yaşatır. Çünkü bu memleketten Dr. Vedat Serin geçti. O, iyi bir insan, iyi bir hekim ve iyi bir dost olarak doğduğu topraklara, toprak anaya geri döndü.
Geride bıraktıkları, dostları, hastaları onu yaşlı gözlerle uğurlarken, o son yolculuğunda bile hepimize bir ders verdi: ‘’İyi hekimlik, iyi insanlık kadar değerlidir.’’
Herkes ölür.
Kimi toprağa, kimi kalplere gömülür.
Sevgili hemşehrim Dr. Vedat Serin’e, iyi bir hekim, iyi bir insan ve iyi bir dosta veda ediyorum. O, bu toprakların çocuğuydu. Memleketin çocuğuydu.
Unutulmasın…
Dr. Uğur ÖzdağlıD
