Biraz evvel mahalledeki markete gittim.Eve gelirken oto yıkamacısı yanında bir çöp konteynırı var. Cami tarafından sırtında çuval elinde demir tel olan nur yüzlü 60 yaşlarında bir kadın geliyor. Tam yanımdan geçerken kısık bir sesle “Ne olur merhamet edin”dedi. Ama öyle bir ses tonu ile söyledi ki…. Gayri ihtiyari durdum. Oda çöpün yanına gitti.Çöpü karıştırmaya başladı.Yanına gittim bir miktar para verdim. Bana öyle bir baktı ki,adeta içim eridi.Eve gelince göz yaşlarıma hakim olamadım ve bu satırları yazdım.

İnsanların düştüğü duruma bakın.Nur yüzlü bir kadın çöpte bir şeyler arıyor.

Ben insanlığımdan utandım.Bu kadını bu hale getirip çöpe mahkum edenler ise saraylarda sefa sürüyor.

Satırlar bitti ama inanın göz yaşlarım bitmedi….! Geldiğimiz nokta bu işte….

Demek ki insanlara önce ekmek lazım. Karnı aç insana yol ne gerek…! Hele de aya gitmek ne demek…!